Het Abma toernooi is eigenlijk een open clubkampioenschap. Dit jaar deden er 110 deelnemers mee, waarvan 80 van onze eigen club. Ik heb altijd een wat ambivalente houding ten opzichte van het toernooi. Enerzijds vind ik het fijn dat we in poules ingedeeld worden en altijd een paar wedstrijden spelen, anderzijds moet je afwachten hoe interessant die wedstrijdjes zijn, omdat per leeftijdscategorie de speelsterkte erg uiteen kan lopen. Dit jaar speelde ik een mix en dat waren twee te makkelijke potjes, ook omdat mijn maatje Eveline erg goed speelde. Daarnaast speelde ik een dubbel met Marcel en dat werden vier thrillers, die allemaal in een supertiebreak werden beslist. En dat brengt me op het onderwerp van deze column, de supertiebreak.

Er zijn mensen die zeggen dat ze een hekel hebben aan tiebreaks en helemaal aan de supertiebreak. De wedstrijd gaat gelijk op. Het is 6-6, dan volgt de tiebreak. Allebei een set gewonnen, dan volgt in de dubbel een supertiebreak. De partijen zijn ongeveer gelijke sterk en er moet een einde aan de wedstrijd komen. Daarvoor is de tiebreak uitgevonden. Sommigen vinden het een loterij en stellen dat je ook een muntje zou kunnen opgooien om de wedstrijd te kunnen beslissen. Maar is dat ook zo?

Novak Djokovic wint over zijn carrière 2 op de 3 tiebreaks die hij speelt (van in totaal bijna 500 tiebreaks). Dat is ver boven de toevalsscore, dus blijkbaar wint toch de betere speler of de speler die de kunst van de tiebreak verstaat. In de tiebreak moet je geconcentreerd blijven onder steeds wisselende omstandigheden: iedere 2 punten wisselen van service en iedere 6 punten wisselen van kant, met alle consequenties van weer, wind, zon en publiek. Daarnaast speelt ook spanning een rol. Djokovic is in de tiebreak een meester. Hij kan goed met de spanning omgaan en ook zijn concentratievermogen is fenomenaal. Op Grand Slams heeft hij een winstserie van 15 tiebreaks op een rij. Daarmee heeft hij het record van Pete Sampras uit 1994 gebroken. Die was 12 tiebreaks ongeslagen gebleven.

Marcel had in de voorjaarscompetitie 6 dubbels gespeeld, waarvan er vier in een supertiebreak eindigden. Hij had ze alle vier gewonnen. En op Abma wonnen we in de poule twee wedstrijden in de supertiebreak; allebei met twee punten verschil. Toen nog eens de halve finale, ook met twee punten verschil. Dat waren er dus 7 op een rij. Het lijkt mij een clubrecord. Overigens verloren wij de supertiebreak in de finale van Alex de Vries (die heeft nu een winstreeks in de supertiebreak van 4) en van Harry Francken (met een supertiebreakwinstreeks van 3). Dus niet alleen Marcel is een tiebreakspecialist, ook Alex en Harry beheersen deze kunst! En de mensen die een hekel hebben aan de tiebreak? Ik denk dat ze er niet zo goed in zijn en dat ze de meeste verliezen.

Gerard